خط نستعلیق در دوره تکاملی خود، یعنی از آغاز قرن نهم تا پایان قرن یازدهم، سیر صعودی داشت و با که ایرانیان از خطوط دیگر هم استفاده میکردند ولی قلم مخصوص آنان نستعلیق بود. اما در قرن دوازدهم به دلیل جنگ ها و ناامنی که در اوضاع اتمعی و سیاسی و اقتصادی ایران داشته، دوران رکود نسبی خوش نویسی است و این امر تا ابتدای قرن سیزدهم ادامه می یابد. در واقع نیمه دوم قرن سیزدهم روزگار تجدید حیات خط نستعلیق بود که در این مدت تا اوایل قرن چهاردهم قمری توجه به خوش نویسی کم شد و شمار خوش نویسان کاهش یافت.

از مروجان و استادان نستعلیق می توان میرعلی تبریزی واضع این خط، که اقلام مختلف را خوش می نوشته، نام برد. از خطوط میرعلی با همه شهرتی که دارد اثر قطعی و ثابتی جز یک قطعه موجود نیست و سایر آثاری که به نام وی شناخته می شود را با تردید می توان به او نسبت داد. قطعه زیر اثر میرعلی تبریزی بنیانگذار خط نستعلیق است.