صبر کنید !

اینجا نه از موعظه خبریست و نه از نصیحت ، فقط شرح سفری است که شاید بتونه شما رو با خیلی از چیزها آشنایی بدهد :

عرضم بحضورتون که داستان ما از اونجا شروع میشه که اینجانب حقیر شهرام کارمند دون پایه شهرداری در سال 82 باتفاق یک از دوستان زمان دانشگاه بنام مسعود خان دارای شغل آزاد ( فروشنده مواد اولیه پلاستیک ) و برادر خانمش بهروز دارای شغل صادرات و واردات ساکن آستارا رفتیم پابوس امام حسین ع ، شرح این سفر بماند برای بعد اما این سفر یه ارتباط عاطفی بین ما سه نفر ایجاد کرد که معمولاً هر موقع دلمون میگیره بهم زنگ میزنیم و ....

این سفر کربلا چنان تحولی در زندگی من ایجاد نمود که قابل وصف نیست و خودش یه وبلاگ جدا میخواد اما فقط بگم که تو یه سال گذشته تمام مشکلات و دشمنان به برکت امام حسین و برادر گرامی اش نتونستند حالمو بگیرند

آذر ماه سال 83 بود که مسعود بهم زنگ زد و با همون لهجه غلیظ تهرونی خودش گفت : شهرام همون کپی پاستو فاکس کن میخواهیم بریم یه سفر ! من هم فاکس کردم ، کور از خدا چی میخواد؟ ..... خلاصه حدود 23 آذر بود که مسعود بهم زنگ زد که مژده سفرمون درست شد و نهم دیماه پرواز داریم عربستان ! گفتم کجا ؟ گفت عربستان بابا ، ویزای تجاری گرفتیم بریم جده تو نمایشگاه عرضه مستقیم کالا شرکت کنیم و بعدش هم میمونیم تا اعمال حج و مابقی قضایا ، گفتم مسعود جون بدون مقدمه مارو غافلگیر کردی ، حالا چقدر خرج داره و کی میریم و ؟؟؟؟

گفت راستش بلیط ها رو برای9 دی گرفتیم اما ویزاها هنوز نیومده دعا کن درست بشه .

نعمتی است آدم بدون ثبت نام پیش پیش یه دفعه بگن بیا برو حج و حاجی بشو . خلاصه من هیچ موقع تو فکر رفتن حج نبودم و فکر میکردم حج یه تکلیف است که هر موقع رفتی رفتی و تازه من که استطاعت نداشتم ! خلاصه باور نمیکنید میگفتم خدایا ما رو بیخیال شو یه سفر سوریه ما رو بفرست و حج باشه واسه بعداً الان آمادگی ندارم ، اداره و این همه دشمنان عزیز ، بدهی ، زن ، بچه .......  خلاصه دوم دیماه مسعود زنگ زد که ویزاها اومده و  روز 9 دی ساعت 4 پرواز داریم از تهران به دمام عربستان و خودتو بسون تهرون ( البته قبلش من پاسمو برای ویزا فرستادم تهران ) خلاصه هیچ راه گریزی نبود و کلی هزینه شده بود و ویزا گرفته شده بود و باید میرفتیم ، ضمناً بهروز هم همسفر ما بود و دوباره جمع سه تایی ما دور هم جمع میشد ، به مسعود گفتم مسعود من مانی پانی ندارم و دستم خالیه گفت بی خیال تا اینجاش درست شده باقی اش هم درست میشه یه کاریش میکنیم ، وقتی که دیدم مجبورم این سفر رو برم با خودم گفتم دو تا کار باید بکنم اول اینکه پول جور کنم ، دوم اینکه وسایل سفر رو جور کنم و سوم هم که عیال استکه تابستون فرستاده بودمش عمره و حرفی نداشت ، طفلک فقط یه کربلا از ما میخواد که اونهم فعلاً شرمنده ام تا بعد ، اومدم اداره و فوراً به امور مالی نوشتم که حقوق دیماه من رو حساب کنید و بعدش هم وصل شدم شبکه تا ببینم اوضاع سهام چطوره و فردا یه مقدار سهام بفروشم و توشه سفر کنم ، تو همین مدت امور مالی اعلام کرد که قربان پرداختی های از اول سال شما علی الحساب بوده و الان که قطعی حساب کردیم اگه حقوق دی رو هم کم کنیم 250 هزار تومن بدهکار میشید ، این از قدم اول و از قدم دوم بگم که اوضاع سهام افتضاح بود و از روزهای قبل اونقدر پایین تر بود که ثلث سرمایه ام در صورت فروش بر نمیگشت ، وا رفتم و گفتم : خدایا گفتیم ما رو نفرست حج گفتی زوره گفتم پول جور کنم گفتی زکی حالا من هم میرم خونه میشینم و دست جلوی هیچ بنده ای دراز نمیکنم و خودت میدونی جور کن تا بیام !

خدایی اش هم خودش جور کرد ، عصری خونه نشسته بودم و تو هم بودم و هیچی نمیگفتم که خواهر خانم گرامی با 500 هزار تومن پول و 400 دلار وارد شد و گفت اینها کنار بوده و لازم نیست شما با خودت ببر و بعداً بمن برگردون و خانم هم 380 دلار از صندوقچه پس انداز یزدی اش رو کرد ، خلاصه هیچ بهونه ای نبود و پول رو هم خودش بدون تلاش رسونده بود و ما هم رفتیم حوله احرام و همیان و لیف و صابون بدون بو و دمپایی و نخ سوزن و آجیل و تخمه و... گرفتیم و روز 8 دیماه با قطار درجه یک 6 نفره راه افتادم بسوی تهرون و سفر الهی حج سال 1425 قمری

اینهم یه عکس از ما سه تا بترتیب از راست بهروز – مسعود و من