بیا و کودک دلگیر دل به خانه ببر
به آشتی برسانش به آشیانه ببر
به روی بغض گلو گیر باز کن در را
رمیده جوجة بی بال و پر به لانه ببر
ببار دست نوازش بکار دانه ی مهر
و زیر بارشی از اشک دانه دانه ببر
به صرف یک غزل ناب میهمانم کن
به شب نشینی شبهای شاعرانه ببر
رها ز رخوت این خاک تیره ام بنما
به نبض پر تپش و رویش جوانه ببر
به چینی از شب یلدای زلف راهم ده
به دستیاری دندانه های شانه ببر
به محفلی که رفیعست و همزبانانش
مرا به هرکه پرستی به یک بهانه ببر
محمد رفیع طاهری
