پلّه ها رو رفتیم بالا.... باز همون استرس سراغم اومده بود. هنوزم که هنوزه نمیتون حالتم رو بگم. دل تو دلم نبود. اینجا همون بقیع که 4 تا از امامان توی اون دفن شدن.
از پلّه ها اومدیم بالا..... حالا جلوی در رسیده بودیم ولی اینبار نمیدونستم کجام.... یعنی میدونستم ولی باورم نمیشد.

وقتی که وارد بقیع شدم فکر میکردم که مقبره امامان خیلی عقبتر از این باشه. مدام سرم رو بالاتر از جمعیت میکشیدم که مثلا ببینم. روی پا بلند میشدم. ولی یهو دیدم که اون چیزی که من دنبالشم همین جاست. تعجب کرده بودم.
شنیده بودم بقیع مظلومیت دارد و راوی مظلومیت شیعه است. ولی ندیده بودم ( از سفر دوران کودکی چیزی یادم نمانده بود) فکر نمی کردم که این مظلومیت از این جنس باشد....
چهار قبر آسمانی و این مظلومیت.
بعد از مدتی که از تحیّر بیرون آمدم تازه یادم افتاد که سلام نکرده ام . زبانم چرخید :
"السلام علیک یا حسن بن علی
                    السلام علیک یا علی بن الحسین
                                      السلام علیک یا محمد بن علی
                                                    السلام علیک یا جعفر بن محمد"