چون لبهایم برای نخستین بار آماده ی سخن گفتن شدند و جنبیدند

از کوه مقدس بالا رفتم و خدا را چنین صدا زدم :

پروزدگارا !من تو را پرستش کرده ام .

مشیت پنهان تو شریعت من است .

تا روزی که زنده ام در برابر تو خضوع خواهم کرد .

اما خداوند پاسخ مرا نداد بلکه مانند طوفانی سهمگین

از من گذشت و از دیدگانم پنهان شد .

یک هزار سال بعد .

برای دومین بار از کوه مقدس بالا رفتم

و با خدا چنین سخن گفتم :

تو مرا از خاک زمین آفریدی و از روح معنویت بر من دمیدی

و زنده ام کردی

پس همه ی وجودم به تو مدیون است .اما خداوند پاسخ مرا نداد

و هم چون هزاران پرنده ی بالدار به پرواز درآمد و از من گذشت .

یک هزار سال بعد .

از کوه مقدس بالا رفتم و برای سومین بار با خدا سخن گفتم :

ای پدر مقدس !

من فرزند دوست داشتنی تو هستم .

با عشق و دلسوزی مرا به دنیا آوردی .

با محبت و عبادت ملکوت و ملک تو را به ارث خواهم برد !

این بار نیز خداوند پاسخم نداد و همچون مه که تپه ها را میپوشاند

از چشم من دور شد .

یک هزار سال بعد.

از کوه مقدس بالا رفتم و برای چهارمین بار با خدا سخن گفتم : 

ای اله من ! ای حکیم و دانا! ای کمال و مقصود من !

من گذشته ی تو و تو فردای من هستی .

من ریشه هایت در ظلمات زمین و تو روشنایی آسمانها هستی .

در این هنگام خداوند به سوی من خم شد

و واژگانی شیرین و لطیف بر گوشم نواخت ؛

چنانکه دریا ، رودخانه ی سرازیر شده را در خود فرو میبرد

خداوند مرا در اعماق خود فرو برد !

و چون به سوی دشتها و دره ها سرازیر شدم  

خدا نیز آنجا بود .