نخست دوران کودکی است که زندگی در هاله‌ای از غفلت، بی‌خبری و بازی فرو می‌رود. سپس مرحله نوجوانی فرا می‌رسد و سرگرمی جای بازی را می‌گیرد. در این مرحله انسان به دنبال مسائلی است که او را به خود سرگرم سازد و از مسائل جدّی دور دارد. مرحله سوم، مرحله جوانی، شور، عشق و تجمّل پرستی است. در مرحله چهارم احساسات کسب «مقام و فخر» در انسان خودنمایی می‌کند و در مرحله پنجم به فکر افزایش مال و جمع ثروت و نفرات می‌افتد. قرآن همه? این مراحل را متاع فریب و نیرنگ می‌داند. بنابراین، دنیا ابزاری است برای خودفریبی و فریب دادن دیگران. این در مورد کسانی است که دنیا را هدف نهایی خود قرار می‌دهند، به آن دل می‌بندند، بر آن تکیه می‌کنند و آخرین آرزویشان دست یازیدن به آن است. اما اگر مواهب این جهان مادی وسیله‌ای برای وصول به ارزش‌های والای انسانی و سعادت جاودان باشد، هرگز دنیای مذموم نیست، بلکه مزرعه آخرت و پلی برای رسیدن به هدف‌های بزرگ است.
معاد در قرآن، ص 61 ـ 62 .