[نکاتی از مناجات شعبانیه] برگرفته از کتاب جهاد اکبر امام خمینی
در این ماه شعبان با «مناجات شعبانیه» «31»- که از اول تا آخر این ماه دستور خواندن آن وارد شده- خدای تبارک و تعالی را هیچ مناجات کردید؟
و از مضامین عالی و آموزنده آن در ایمان و معرفت بیشتر نسبت به مقام ربوبیت استفاده نمودید؟ درباره این دعا وارد شده که این مناجات حضرت امیر، علیه السلام، و فرزندان آن حضرت است؛ و همه ائمه طاهرین، علیهم السلام، با آن خدا را میخواندهاند «32». و کمتر دعا و مناجاتی دیده شده که درباره آن تعبیر شده باشد که همه ائمه (ع) آن را میخواندهاند و با آن خدا را مناجات میکردهاند. این مناجات در حقیقت مقدمهای جهت تنبه و آمادگی انسان برای پذیرش وظایف ماه مبارک رمضان میباشد؛ و شاید برای این باشد که به انسان آگاه ملتفت انگیزه روزه و ثمره پر ارج آن را تذکر دهد.
ائمه طاهرین، علیهم السلام، بسیاری از مسائل را با لسان ادعیه بیان فرمودهاند. لسان ادعیه با لسانهای دیگری که آن بزرگواران داشتند و احکام را بیان میفرمودند خیلی فرق دارد. اکثرا مسائل روحانی، مسائل ماوراء طبیعت، مسائل دقیق الهی و آنچه را مربوط به معرفة اللّه است، با لسان ادعیه بیان فرمودهاند. ولی ما ادعیه را تا آخر میخوانیم و متأسفانه به این معانی توجه نداریم، و اصولا نمیفهمیم چه میخواهند بفرمایند.
در این مناجات میخوانیم: الهی هب لی کمال الانقطاع إلیک؛ و انر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها إلیک، حتّی تخرق ابصار القلوب حجب النور، فتصل إلی معدن العظمة و تصیر ارواحنا معلّقة بعزّ قدسک. «33»
