به نام خدا
« اذا خرج بکون عندالیأس و القنوط من ان یروا فرجا» (بحارالانوار 52/231. وقتی دولت ائمه فرا می رسد که مردم از همه چیز ناامید گشته در سطح دنیا از تمام تکیه گاه های امید مایوس می شوند.
وقتی بشر از علمای دینی مایوس شد( رنسانس) پناهنده به علم شد. علم برای او جنگ جهانی اول و دوم را به ارمغان آورد.... جهان برای نجات خودش به تاسیس سازمان ملل متوسل شد، سازمان ملل مدعی شد که صلح ایجاد می کند و جنگها را از بین می برد و به فقر و بی سوادی خاتمه می دهد ... اما بعد از مدتی بشر سربلند میکند و می بیند که جهل بیشتری به وجود آمده، فساد بیشتر شده، جنگ بدتر شده است، بردگی از صورت فردی خارج شده و به صورت اجتماعی درآمده است. سابقا دو برده را به جان هم می انداختند و خود از مشاهده ی این جدال تفریح می کردند، ولی حالا دو ملت را به جان هم می اندازند و خود از تماشای آن لذت می برند.
پس وقتی انسان سربلند کرد و از تمام این تکیه گاه ها امیدش قطع شد، امید خودش را هر گاه یک کشتی نجات راستین ببیند، دیگر ةآن بلایی را که بر سر علی ابن ابی طالب آورد بر سر او نمی آورد. اینست وضع توده های مردم و این حالت در خود شیعه هم وجود دارد. لذا دباره ی زمان ظهور امام زمان که گفته می شود دنیا را ظلم و جور فرامی گیرد، نه بدین معنی است که ما موظفیم دنیا را پر از ظلم و جور کنیم، بلکه بدان معناست که وقتی ظلم و جور تمام جهان را فراگرفته باشد آنگاه انسانهای به ستوه آمده از ظلم و جور جهانی، آمادگی پذیرش یک مصلح رابهتر دارند.
منبع: گفتارهایی پیرامون امام زمان(عج)- دکتر سید حسن افتخارزاده-170-171)
