قهرمانی یونان در دور قبل مسابقات از سوی هیچ کس پیش بینی نمی شد

اما من معتقدم که مسابقات جام ملتهای اروپا از لحاظ کیفیت فوتبال و هیجان آن به مراتب بر جام جهانی برتری دارد.

ما هیچگاه در جام ملتهای اروپا شاهد آن بازیهای گاهی یکطرفه و گاهی خسته کننده که در جام جهانی می‌بینیم نیستیم.

دلیلش هم کاملاً روشن است. در جام جهانی چون سهمیه‌بندی قاره‌ای وجود دارد، تیمهای درجه دو و درجه سه آسیائی، آفریقائی و آمریکائی
سهم عمده‌ای دارند.

البته هرچند سال یکبار یکی از همین تیمها کار خارق‌العاده‌ای انجام می‌دهد و اسمی در می‌کند، مثل کره شمالی که یکبار ایتالیا را
برد یا کره‌جنوبی که در خاک خود به نیمه‌نهائی رسید.

اما این موفقیتها زودگذر است و تکرار نمی‌شود.

در میان تیمهای غیراروپائی که معمولاً در جام جهانی حضور دارند فقط برزیل و تا حدی هم آرژانتین هستند که واقعا فوتبالشان در حد،
و در مورد برزیل شاید هم بالاتراز، تیمهای اروپائی است.

تا
کنون هم در جامهای جهانی فقط سه کشور از چهار قاره غیراروپائی، آمریکا،
آسیا، آفریقا و اقیانوسیه، قهرمان شده اند: برزیل، آرژانتین، و اوروگوئه
در سالهای خیلی دور.

در حالیکه اروپا که کوچکترین قاره جهان است چهار قهرمان داشته: ایتالیا، آلمان، فرانسه و انگلستان.

هیجان از آغاز

جالب اینجاست که حتی مسابقات مقدماتی برای انتخاب شانزده تیمی که برای مرحله نهائی جام ملتها انتخاب می‌شوند از مرحله گروهی جام
جهانی پرهیجان تر است.

در
جام جهانی تقریبا مشخص است که از هر گروه کدام دو تیم به یک هشتم نهائی
می‌رسند، اما در مسابقات انتخابی جام ملتها دیدیم که مثلا انگلستان،
کرواسی و روسیه در یک گروه بودند که یکی از آنها می‌بایستی حذف شود که
قرعه به نام انگلستان درآمد. یا فرانسه و ایتالیا و اسکاتلند در یک گروه
بودند.

در مرحله نهائی جام اوپا هم وضع به همین منوال است: فرانسه، ایتالیا، هلند و رومانی در یک گروه دیدنی و نفس‌گیر. یا یونان مدافع
عنوان قهرمانی، اسپانیا، روسیه و سوئد در یک گروه.

یعنی هشت تیمی که به یک‌چهارم نهائی می‌رسند واقعا دستچین شده هستند.

شاید تنها تیمهائی که از حالا سرنوشتشان روشن است اتریش و سوئیس باشند که میزبانند و بدون مسابقه انتخابی به این مرحله رسیده‌اند.

آنها هم شاید با استفاده از امتیاز میزبانی بتوانند کاری بکنند اما با کیفیتی که سایر تیمها دارند بعید است.

جام شگفتی

	ایتالیا در راه قهرمانی جام جهانی با تیمهای نه چندان قدرتمند آمریکا، استرالیا و اوکراین نیز دیدار کرد

امتیاز دیگر اینکه در حالیکه جام جهانی میان چند کشور انگشت شمار، یعنی بطور معمول برزیل و آلمان و ایتالیا، دست به دست می‌شود،
جام ملتهای اروپا خالی از شگفتی نبوده است.

در
سال 1992 چه کسی باور می‌کرد دانمارک قهرمان اروپا شود، تیمی که حتی در
مسابقات انتخابی هم موفق نشده بود و سه هفته قبل از آغاز مرحله نهائی در
سوئد به علت محرومیت یوگسلاوی، بازیکنانش را که اکثراً برای تعطیلات به
کنار دریا رفته بودند جمع و جور کرد و راهی مسابقات شد.

همین تیم با درخشش بازیکنان جوانش بخصوص دروازه‌بانش، پیتر اشمایکل، با قدرت به فینال رسید و در فینال آلمان را دو بر صفر شکست
داد.

یا همین چهار سال پیش به عقل چه کسی خطور می‌کرد که یونان در مرحله گروهی حذف نشود و به فینال برسد و بتواند در خاک پرتغال تیم
ملی آن کشور را یک بر صفر شکست دهد.

این اتفاقات در جام جهانی نمی‌افتد.

به یاد داشته باشیم که دو کشوری که خلاف معمول صاحب جام جهانی شدند یعنی فرانسه و انگلستان هر دو در خانه خود بودند و از قضای
روزگار حریفان هم در ضعیف‌ترین موقعیت خود بودند.

سبیل چرب قهرمانان!

البته
این را هم اضافه کنم که در مقابل این لذتی که بنده و شما در سه هفته از
این مسابقات می‌بریم اما چیز دیگری گیرمان نمی آید، تیمهائی که عرق
می‌ریزند و ما را سرگرم می‌کنند، جدا از جام معتبر و افتخاری که به دست می
آورند، از لحاظ مادی هم سبیلشان چرب می‌شود.

در بدو ورود هر تیم 5/7 میلیون یورو دریافت می کند و برای هر پیروزی در مرحله گروهی یک میلیون و برای مساوی 500 هزار یورو می‌گیرد.

بعد 2 میلیون در یک‌چهارم‌نهائی و 3 میلیون در نیمه‌نهائی، سپس نایب قهرمان 5/4 میلیون و قهرمان 5/7 میلیون یوروی دیگر هم دریافت
می‌کنند.

خلاصه تیمی که اول می‌شود اگر در هر سه مسابقه گروهی‌اش پیروز شود 23 میلیون یورو نوش‌جان خواهد کرد.

ما که بخیل نیستیم، خدا بدهد برکت. اما واقعا می‌ارزد بخصوص اینکه پولش هم از جیب ما نمی‌رود.