پـرده نشینان هری

رفیقان بر لب آمد جـان ز هجران دلفگاری را

که می گوید به آن بیرحم حال جان سپاری را

نه از بختم ســر یاری نه از دلدار غمخـواری

بـــود مشکل بسر بردن بدیسان روزگاری را

تو ای صیاد یـــاد آور به قیـــــد افتادهء دامت

کشا از محنت هجــران اسیر خسته زاری را

جفا از حــد فزون کردی بیا یک ره وفا آموز

دوا کن درد افگــــاران مسوزان داغداری را

گـــذر کن جــانب مجوب ای دلبر زیان نبود

اگــــر باری بجــــا آری ، دل امیــدواری را

از محجوب هروی