لیک ویو تراس‎‎‏ / ‏Lakeview Terrace

کارگردان: نیل لابیوت. فیلمنامه: دیوید لافری، هاوارد کوردر بر
اساس داستانی از دیوید لافری. موسیقی: جف دانا، ‏مایکل دانا. مدیر فیلمبرداری:
روجیه استافرز. تدوین: جوئل پلاتچ. طراح صحنه: برتون جونز. بازیگران: ساموئل ال.
‏جکسون[ایبل ترنر]، پاتریک ویلسون[کریس متسون]، کری واشنگتن[لیزا متسون]، ران
گلس[هارولد پریو]، جاستین ‏چمبرز[دانی ایتن]، جی هرناندز[خاویر ویلارئال]، رجینا
نهی[سلیا ترنر]، جیشون فیشر[مارکوس ترنر]، کیت ‏لونکر[کلارنس دارلینگتون]، کالیب
پینکت[دیمون ریچاردز]، خوان دیاز[استیل]. 110 دقیقه. محصول 2008 آمریکا. ‏

کریس و لیزا متسون زوج جوان به خانه تازه خود اثاث کشی می کنند.
جایی که به نظر می رسد خانه رویایی آنهاست. ‏ولی ورود این زوج-یکی سیاه پوست و
دیگری سفیدپوست-سبب خشم همسایه‎ ‎‏ پوست شان ایبل ترنر می شود که با دختر ‏نوجوان و
پسر کوچکش زندگی می کند. ایبل افسر پلیس است و زوج جوان ابتدا رفتارهای مداخله
جویانه او را حمل بر ‏اقدامات قانون دوستانه اش برای برقراری آرامش در محله ارزیابی
می کنند. اما خیلی زود می فهمند که این سگ ‏نگهبان کاری غیر از گرفتن پاچه خودی و
غیر خودی ندارد. خواهش ها و سپس اخطارهای کریس مبنی بر ملاحظه او ‏و همسرش تنها به
خشمگین تر شدن ایبل می انجامد. تا اینکه حادثه ای در محل کار باعث معلق شدن ایبل پس
از 28 ‏سال خدمت در اداره پلیس می شود. چیزی که زمینه ساز آغاز توفانی میان دو
همسایه می شود. در حالی که شعله های ‏آتش نیز به سوی محله در حال پیشروی است...‏

‏چرا باید دید؟‏‎‏

نیل لابیوت(یا لابوت) با فیلم اولش در جمع مردان توانست ستاره
جشنواره سندنس شود و بدرخشد. اما فیلم چهارمش ‏پرستار بتی بود که او را محبوب
منتقدان و تماشاگران کرد. اولین قله رفیع کارنامه اش که متاسفانه با فیلم های قابلی
‏دنبال نشد و بین خودمان بماند کم کم داشتم نا امید می شدم و به این نتیجه می رسیدم
که او نیز جزو کارگردان های تک ‏فیلمی است. بازسازی افتضاحش از فیلم کلاسیکی چون
مرد حصیری فقط باعث نامزدی اش در مراسم تمشک طلایی ‏نشد، دیگر همه از او رو
برگرداندند، اما بگذارید بگویم ظاهرا وقفه دو ساله میان آن فیلم و لیک ویو تراس
باعث بروز ‏اتفاق هایی شده و لابوت عزیز در حال بازگشت به فرم است. این شاید برای
لابوت 48 ساله اندکی دیر باشد، اما جای ‏امیدواری و خوشحالی دارد. ‏

راستی اسم رادنی کینگ را به یاد دارید؟ همان جوان سیاه پوستی که
کتک زدنش توسط پلیس لس آنجلس باعث بروز ‏شورش های خیابانی گسترده شد. خوب، اسم فیلم
از محله ای گرفته شده که جناب شان در آنجا کتک را میل فرمودند و ‏جمله معروف شان:
‏Can"t we all just get along?‎‏ هم در فیلم به کار گرفته شده است. ‏

آخرین کار لابیوت مطالعه ای درباره نژادپرستی در کشوری است که
باید بهشت مهاجران و غریبه های رنگ و ارنگ ‏باشد که هرگز نبوده است. آن روی سکه
رویای آمریکایی و بگذارید دقیقتر بگوییم خود کابوس آمریکایی است که چهره ‏های مختلف
نژادپرستی را به نمایش می گذارد. اینکه چطور یک ازدواج میان نژادی سبب بروز خشم یک
افسر سیاه ‏پوست پلیس شده و انواع راه های هتک حرز و حرمت را روی جوان سفیدپوست
مودب(که اتفاقاً با یکی از هم نژادهای ‏وی ازدواج کرده و به سنت همه سیاه ها او را
برادر خطاب می کند) امتحان می کند شاید برای بیینده خو کرده به فیلم ‏هایی که
اتفاقاً خود سفیدها از بی عدالتی هایی که در حق سیاهان روا داشته اند، ساخته اند
آشوبنده باشد. که اگر هدف ‏لابیوت همین باشد، باید گفت به آن نائل شده است. ‏

فیلم او نمایش قدم به قدم تجاوز یک انسان به حریم شخصی همسایه
خویش است. حکایتی که می شود آن را به نسل ها و ‏کشورها و همه دنیا تعمیم داد. اینکه
چگونه ناهمخوانی معیارهای اخلاقی یکی با دیگری سبب و زمینه ساز تجاوز می ‏شود. کشتن
را مجاز می کند و چه بد اگر این متجاوز از مصونیت قانون هم برخودار باشد. چیزی که
متاسفانه آن هم ‏برای همه ما پدیده آشنایی است. اینکه چطور ایبل و ایبل ها از لباس
خود سواستفاده می کند، و در لوای قانون آنچه بر ‏دیگری روا می دارند جز بی عدالتی
نام دیگری ندارد. ‏

تنها نقطه ضعف فیلم پایان باسمه ای و هالیوودی آن است که برای
کشاندن تماشاگر به سالن ها و از همه مهم تر ترغیب ‏تهیه کننده ها گریزناپذیر بوده و
باعث شده منتقدان هم در ستایش از فیلم جانب اعتدال و احتیاط را نگه دارند. می شود
‏انشای 22 میلیون دلاری لابیوت را که با دریافت 39 میلیون دلار از گیشه نمره قبولی
دریافت کرده، مقدمه بازگشت ‏کارگردانش به روزهای خوش پرستار بتی دانست و با آروزی
فیلم خوب بعدی با خیال راحت همین یکی را تماشا کرد. ‏بازی های جکسون و ویلسون از
نقاط قوت فیلم هستند!‏

ژانر: درام، مهیج