ذره ای آرامش‏‎‎‏ / Quantum of Solace‏

کارگردان: مارک فارستر. فیلمنامه: پل هاگیس، نیل پروایس، رابرت
وید. موسیقی: دیوید آرنولد. مدیر فیلمبرداری: ‏روبرتو شیفر. تدوین: مت چیز، ریچارد
پیرسون. طراح صحنه: دنیس گاسنر. بازیگران: دانیل کریگ[جیمز باند]، اولگا
‏کوریلنکو[کامیل]، ماتیو آمالریس[دومینیک گرین]، جودی دنچ[ام]، جیانکارلو
جیانینی[ماتیس]، جما آرترتون[استرابری ‏فیلدز]، جفری رایت[فلیکس لیتر]، دیوید
هاربور[گرگ بیم]، جاسپر کریستنسن[آقای وایت]، آناتول تائوبمن[الویس]، ‏روری
کینر[تانر]، خواکین کاسیو[ژنرال مدرانو]. 106 دقیقه. محصول 2008 انگلستان، آمریکا.
نام دیگر: ‏B22‎، ‏Bond 22‎، ‏QoS‏. ‏

جیمز باند که از خیانت وسپر-زنی که دوستش داشت- سرخورده شده،
برای یافتن حقیقت آقای وایت را دستگیر و او را ‏به مقر سازمان متبوع خود در ایتالیا
می برد. اما هنگام بازجویی یک مامور نفوذی ام را زخمی و وایت را فراری می ‏دهد.
مامورین ‏MI6‎‏ ردی میان فرد خائن و بانکی در هائیتی یافته و ام باند را به آنجا
اعزام می کند. در هائیتی باند با ‏کامیل زیبا برخورد می کند که به دنبال گرفتن
انتقام شخصی است. کامیل باند را به سوی مردی به نام دومینیک گرین ‏هدایت می کند.
تاجری بی رحم و ثروتمند که در راس تشکیلاتی به نام کوانتوم قرار دارد. باند با
تعقیب رد گرین در ‏اطریش، ایتالیا و آمریکای جنوبی به نقشه مخوف او مبنی بر دست
گذاشتن روی یکی از بزرگ ترین منابع طبیعی جهان ‏پی می برد. اما این کار بی رضایت
‏CIA‏ ممکن نیست و در نتیجه پای افراد بسیاری در دو سوی اقیانوس به ماجرا ‏کشیده می
شود. اما ام که در نیت باند نسبت به تعقیب پرونده شک کرده و آن را یک انتقام جویی
شخصی می داند، ‏کارت های اعتباری او را باطل کرده و از وی می خواهد تا به لندن
بازگردد. باند امتناع کرده و به سراغ ماتیس می ‏رود. مردی خیلی زود جان خود را بر
سر کمک به باند از دست می دهد. مامور محلی ‏MI6‎‏ به نام فیلدز نیز که شیفته ‏باند
شده و به او کمک کرده، در هتل محل اقامت شان کشته می شود و این واقعه باند را تبدیل
به هدف متحرک همکاران ‏خود می کند...‏

چرا باید دید؟

مارک فارستر متولد 1969 اولم، آلمان و بزرگ شده سوئیس است. در
ابتدای دهه 1990 از دانشگاه نیویورک در زمینه ‏سینما فارغ التحصیل شده و سپس به لس
آنجلس نقل مکان کرده است. با سومین ترجبه فیلمسازی اش در سال 2001 به ‏نام بزم
هیولاها نامش شنیده شده و شهرتی جهانی کسب کرد. بعد از رد کارگردانی یکی از قسمت
های هری پاتر با ‏ساخت یافتن نورلند بر شهرت خود افزود. اما سومین کارش بمان یا
فیلم بعدی اش عجیب تر از قصه نتوانست موفقیت ‏های پیشین را کسب کند. سال گذشته
اکران بادباک باز عملاً شکستی بزرگ برای کارنامه فارستر رقم زد و بعید می ‏نمود که
کارگردانی فیلمی پر خرج از مجموعه باند به او سپرده شود. فارستر عملا غیر
بریتانیایی ترین کارگردان ‏مجموعه باند تا امروز است. مجموعه ای که عمده ویژگی آن
ملی بودن آن است و عوامل اصلی تهیه و تولید آن همیشه ‏از میان بریتانیایی ها
برگزیده می شود. ‏

این اولین تغییر در باند جدید نیست. دامنه تغییرها بسیار گسترده
تر از این مسائل است و به ریخت شناسی قهرمان و ‏قصه باز می گردد. چیزهایی که باعث
خواهد شد بسیار از دوستداران این پدیده از آن روی برگردانند(و یا بیش از ‏گذشته
شیفته آن شوند). ‏

بزرگ ترین تغییر از حضور دانیل کریگ، یک باند موطلایی آغاز می
شود. باندی که قرار است بر خلاف کانری، مور ‏و برازنان رمانتیک تر و احساساتی تر
باشد. از روی دلایل و انگیزه های شخصی دست به اقدام بزند-دالتون در جواز ‏کشتن یک
بار این کار را کرده و به انتقام مرگ فلیکس لیتر و همسرش دست به عمل زده بود- و
عملاً رو در روی ‏رئیس اش بایستد. ‏

ذره ای آرامش که مانند همان جواز کشتن از موسیقی عنوان بندی غیر
متعارفی سود می برد، بر خلاف تمامی باندهای ‏پیشین ادامه منطقی داستان فیلم قبلی
است. یعنی داستان نیمه تمامی را قرار است به آخر برساند و این بدعتی بزرگ د ر
‏مجموعه محسوب می شود. مقدمات تولید آن نیز همزمان و به قولی قبل از آغاز
فیلمبرداری کازینو رویال آغاز شده بود. ‏فیلم که فقط نامش را از عنوان یکی از قصه
های ایان فلمینگ گرفته، از بنیاد تغییر کرده و حتی موسیقی مشهور این ‏مجموعه را نیز
از دوستدارانش دریغ می کند. و برای شنیدن تم معروف باند باید تا تیتراژ پایانی فیلم
صبر کنید.‏

تنها نشانه ای که از فیلم های پیشین مانده مرگ مامور فیلدز به
شیوه گلدفینگر روی تخت، لوکیشن های مختلف در ‏سراسر دنیا و مردی تشنه قدرت است که
لاجرم وجوهی روانپریشانه هم دارد. به همین دلیل آمالریس فرانسوی که در ‏یکی دو سال
اخیر نقش افرادی دارای مشکلات جسمی و روحی را بازی کرده، برای ایفای نقش دومینیک
گرین برگزیده ‏شده است. اما هرگز قادر به تجدید خاطره هموطنش میشل لونسدال و یا
کورت یورگنز آلمانی نیست. واقعیت اینجاست ‏که بعد از فروپاشی اردوگاه کمونیسم و بر
هم خوردن تعادل قوا در جهان، پدیده ای مانند باند که تولد و بالیدن خود را ‏مدیون
جنگ سرد میان دو ابرقدرت بود موضوعیت تولید خود را از دست داده است. دیگر دشمن
قابلی وجود ندارد تا ‏باند به مصاف او برود. فرجام کار نیز روشن است: تبدیل این
فیلم ها به یکی از نمونه های دم دستی اکشن های گران ‏قیمت هالیوودی که دیگر تفاوت
نمی کند چه کسی نقش اول آن را بازی کند یا چه کسی کارگردانی اش را بر عهده ‏بگیرد.
در چنین وضعیتی سه گانه بورن برتری قابل توجهی نسبت به فیلم های اخیر باند می
یابند، چون تعابیر فرامتنی ‏قابل قبول تری می شود برایشان یافت. با چنین دیدگاهی و
دوری کریگ از کلیشه های این نقش باند دیگر باند نیست. ‏ولی باز هم می شود آن را به
عنوان یک اکشن نفس گیر-مخصوصا دو صحنه تعقیب و گریز ابتدای فیلم که چنین صوت ‏داودی
از فارستر بعید بود و شکل گیری چنین سکانسسی را باید آن را مدیون برادلی کارگردان
صحنه های اکشن سه ‏گانه بورن دانست- تماشا کرد. باندی عاشق پیشه، محجوب و ریزنقش تر
که تیکه ای مانند کوریلنکو را بعد از یک بوسه ‏رها می کند و حتی دشمنش نیز به نقطه
ضعف تازه او پی برده است. ‏

فیلم برای مجموعه باند یک پیروزی بزرگ نباشد، لااقل ضامن بقای
مجموعه است و ابرجاسوس بریتانیایی را در ‏هزاره تازه نیز وا نخواهد گذاشت. ولی برای
فارستر بدون شک یک پیروزی است. از نکات برجسته فیلم باید به ‏طراحی صحنه آن اشاره
کرد که در صدد باز آفرینی خاطره کن آدام است و اوج آن را می شود در سکانس اپرای
توسکا ‏و فرار باند از چنگ همکارنش در هتل دید. فیلم که 225 میلیون دلار هزینه
تولید آن شده، در هفته اول نمایش خود با ‏‏540 سالن در انگلستان توانسته رقم 15
میلیون پاوند را به دست آورد که آغاز خوش برای بیست و دومین باند سینما ‏است. اگر
باند را دوست دارید، نیازی به توصیه ندارید. ولی اگر سینمای اکشن با معیارهای کیفی
بالا مد نظر شماست، ‏ذره ای آرامش بیش از مقداری که در عنوان آن وجود دارد قادر به
تامین هیجانی نفس گیر برای شماست!‏

ژانر: اکشن، ماجرا، مهیج

قاتل الفبایی‎‎‏ / ‏The Alphabet
Killer

کارگردان: راب اشمیت. فیلمنامه: تام مالوی. موسیقی: اریک
پرلموتر. مدیر فیلمبرداری: جو د سالوو. تدوین: فرانک ‏رینولدز. طراح صحنه: آلیسیا
کیون. بازیگران: الیزا دوشکو[مگان پیج]، کری الووس[کنت شاین]، تیموتی هاتن[ریچارد
‏لدج]، تام مالوی[استیون هارپر]، مایکل آیرونساید[ناتان نارکوس]، کارل لامبلی[دکتر
الیس پارکز]، بیل مازلی[کارل ‏تانر]. 100 دقیقه. محصول 2008 آمریکا. ‏

نیویورک. مگان پیج افسر پلیس که در منطقه روچستر خدمت می کند،
مامور تحقیق درباره کشته شدن دختری جوان به ‏نام کارلا کاستیلو می شود. جسد کارلا
که در نزدیکی شهرک چرچویل یافته شده، با موهای گربه پوشیده شده است. ‏مگان بر خلاف
نظر همکارش کنت استیل عقیده دارد که این قتل کار یک قاتل سریالی است. مگان که سخت
شیفه کار ‏خود و این پرونده شده، به زودی شروع به دیدن روح مقتول کرده و مبتلا به
شیزوفرنی می شود. ناتوانی اش در یافتن ‏قاتل سبب می شود تا دست به خودکشی زده و در
اسایشگاه بستری شود. اقدام وی برای فرار از آنجا و دست زدن به ‏اقداماتی دیوانه وار
باعث می شود تا کارش را نیز از دست بدهد و به رتبه ای پایین تر تنزل کند. شرکت در
جلسات ‏گروه درمانی دکتر ریچارد لدج به وی کمک می کند تا تعادلش را اندکی باز یابد،
تا اینکه جنایتی مشابه رخ می دهد و ‏یکی از همکاران وی مسئولیت تحقیقات را بر عهده
می گیرد. مگان از کنت که اینک به پست بالاتری دست یافته، می ‏خواهد تا در پرونده
قتل وندی والش در کنار مسئول تحقیقات باشد. تقاضای وی به صورت مشروط پذیرفته می
شود. ‏مدتی زمانی کوتاه بعد از آغاز تحقیقات و تلاش های مگان برای کشف رابطه میان
دو قتل، دختر دیگری به اسم ملیسا ‏مایسترو کشته می شود. آنها رابطه ای میان قتل دوم
و سوم می یاند، ولی از کشف ارتباط بین قتل اول و دوتای دیگر ‏عاجز می مانند. دزدیده
شدن دختری در منطقه وبستر و کشته شدن رباینده اش توسط مامورین پلیس، باعث ایجاد این
‏فکر می شود که قاتل الفیایی کشته شده و در نتیجه پرونده را مختومه می کنند. اما
مگان که در محل زندگی قاتل گربه ‏ای نیافته، اصرار دارد که قاتل الفبایی آزاد است و
باید به تحقیق ادامه دهد. تصمیمی که جان خود او را نیز به خطر ‏خواهد انداخت...‏

‏چرا باید دید؟‏‎‏

راب اشمیت متولد 1965 پنسیلوانیاست. با نوشتن فیلمنامه و دستیار
فیلمبرداری وارد سینما شده، دو فیلم اولش ‏Saturn‏ ‏و جنایت و مکافات در حومه شهر
به رغم نامزدی چندین جایزه در جشنواره ها و تحسین منتقدان خیلی سریع فراموش ‏شد.
اما فیلم سومش با بازی همین خانم الیزا دوشکو به نام پیچ غلط (2003) را لابد
تماشاگران و عشاق سینه چاک ژانر ‏ترسناک به یاد دارند. اپیزودی هم که در سریال
استادان هراس به نام ‏Right to Die‏ کارگردانی کرد از سوی بیننده ها ‏مورد استقبال
قرار گرفت. ولی قاتل الفیایی ساز تازه ای می زند. ادعا دارد بر اساس ماجرایی واقعی
ساخته شده که در ‏اواخر دهه 1980 در همین مکان ها رخ داده است. پرونده ای که هنوز
پلیس موفق به گشودن معمای آن نشده و چنین ‏دستمایه ای خوراک محبوب فیلمسازان
هالیوود است. اما اغتشاش در طرح داستان و تلاش برای یافتن قاتلی فرضی ‏جهت پایان
بخشیدن به قصه فیلم آن را از تک و تا می اندازد. فیلم تا زمانی که قهرمانش به دلیل
شیفتگی اش به شغل ‏خویش دچار شیزوفرنی شده و حضور ارواح را در کنار او موجه جلوه می
دهد، روندی منطقی دارد. اما زمانی که ‏نزدیک ترین شخص و در واقع یکی از کسانی که
سبب بهبود حال روحی او شده-یعنی دکتر لدج-قاتل سریالی از آب ‏درمی آید که تظاهر به
فلج بودن می کرده، همه چیز قالب یک داستان کلیشه ای را به خود می گیرد. ‏

پا را از این فراتر می گذارم و فیلم را یک پروژه نارسیستی متعلق
به بازیگر/تهیه کننده مونث فیلم می دانم که قرار بوده ‏قابلیت های بازیگری خود را
به دیگران اثبات کند. گاه داشتن چهره و فیزیک زیبا کافی نیست!‏

ژانر: درام، میهج

مسافران‎‎‏  / ‏Passengers

کارگردان: رودریگو گارسیا. فیلمنامه: رونی کریستینسن. موسیقی:
اد شیرمور. مدیر فیلمبرداری: ایگور جدو لیلو. ‏تدوین: تام نوبل. طراح صحنه: دیوید
بریسبین. بازیگران: آن هاتاوی[کلر سامرز]، پاتریک ویلسون[اریک]، اندره ‏برافر[پری]،
سلیا دووال[شانون]، دیوید مورس[ارکین]، دایان ویست[تونی]، ویلیام بی دیویس[پدربزرگ
اریک]. ‏محصول 2008 آمریکا. ‏

پس از سقوط یک هواپیما، روان درمانگری به نام کلر سامرز مامور
می شود تا با 5 نجات یافته از حادثه ملاقات کرده ‏و در بهبود وضعیت روحی آنها
بکوشد. اما زمانی که بازماندگان به یادمانده های خود از حادثه را با وی در میان می
‏گذراند، تناقض ها رخ می نماید. چند نفر از مسافران از آتش گرفتن یکی از بال های
هواپیما بر اثر انفجار سخن می ‏گویند، در حالی که شرکت مسافربری هوایی اصرار دارد
این حادثه صرفا بر اثر بی احتیاطی خلبان اتفاق افتاده است. ‏همزمان یکی از مسافران
به نام اریک تصمیم به ایجاد ارتباط عاطفی با کلر می گیرد. اما کلر اصرار دارد که
ارتباط ‏شان از دایره روابط شغلی خارج نشود. ولی سماجت های اریک سبب می شود تا کلر
نیز علاقه ای نزد خود به اریک ‏احساس کند. کلر همزمان به تعقیب ماجرای سانحه
هواپیما ادامه می دهد، چیزی که باعث خشم یکی از مسئولین شرکت ‏هوایی می شود. از طرف
دیگر غریبه ای مرموز در اطراف نجات یافتگان می پلکد و گویی آنها را تحت نظر دارد.
‏وقایعی که با ناپدید شدن یک به یک نجات یافتگان چهره ای مرموزتر به خود می
گیرد...‏

‏چرا باید دید؟‏‎‏

رودریگو گارسیای 49 ساله و اهل کلمبیا بدون پسوند نامش شاید
برایتان آشنا نباشد، ولی او فرزند نام آورترین نویسنده ‏آمریکای لاتین-گابریل
گارسیا مارکز- است.او نیز مانند پدرش در زمینه فیلمسازی درس خوانده، ولی فرجام
حضورش ‏در عالم سینما خوش تر از پدرش بوده است. اشاره ام به فیلم های مستقل متعدد
یا متفاوت مانند 9 زندگی است که ‏جوایزی ارزنده برایش به ارمغان آورده اند. یا
جایزه بخش نوعی نگاه که برای فیلم چیزهایی که فقط می توانی با نگاه ‏کردن به او
بگویی نصیب اش شده است. تجربه هایی گسترده او در زمینه فیلمبرداری، تهیه کنندگی،
نویسندگی و ... ‏سبب شده تا بر رسانه تسلطی معقول پیدا کند، اما سرنوشت مالی خوبی
در انتظار آخرین کارش نیست. ‏

مسافران به رغم بودجه معقول 25 میلیون دلاری و ظاهر شسته رفته
اش، یک دیگران تازه است که ارواح سرگردانش ‏بی آزارند و می خواهند همدیگر را قانع
کنند تا به سوی آن دنیا بشتابند. فیلمنامه رونی کریستینسن به رغم دکوپاژ خوب
‏گارسیا قادر به حفظ تعادل میان پیرنگ های فرعی نیست. گاه بعضی سرنخ ها فراموش می
شوند و گاه هرگز دنبال نمی ‏شوند. انتخاب بد آن هاتاوی نیز مانع از جذب بیننده می
شود، شیمی میان صاحب درشت ترین چشم های سینمای آمریکا ‏با یکی از بازیگران خوش آتیه
هرگز شکل نمی گیرد. ‏

فیلم های با مایه های متافیزیک باید واجد ویژگی هایی باشند تا
بتوانند در اذهان باقی بمانند. هراس آورباشند یا نشاط ‏آور، جدی باشند یا کمدی؛ ولی
مسافران تنها می خواهد هیجان آفرینی کند و چیزی جز ادامه دست چندم فیلم هایی مانند
‏حس ششم یا دیگران نیست. وقتی به مرده بودن شخصیت های فیلم پی می بریم، تنها چیزی
که بر جای می ماند افسوس ‏بر وقت تلف شده است. اگر نام گارسیا در عنوان بندی فیلم
نبود، می شد آن را به راحتی منتسب به یکی از کارچرخان ‏های هالیوود کرد، ولی حیف!‏

ژانر: ترسناک، مهیج

لیک ویو تراس‎‎‏ / ‏Lakeview Terrace

کارگردان: نیل لابیوت. فیلمنامه: دیوید لافری، هاوارد کوردر بر
اساس داستانی از دیوید لافری. موسیقی: جف دانا، ‏مایکل دانا. مدیر فیلمبرداری:
روجیه استافرز. تدوین: جوئل پلاتچ. طراح صحنه: برتون جونز. بازیگران: ساموئل ال.
‏جکسون[ایبل ترنر]، پاتریک ویلسون[کریس متسون]، کری واشنگتن[لیزا متسون]، ران
گلس[هارولد پریو]، جاستین ‏چمبرز[دانی ایتن]، جی هرناندز[خاویر ویلارئال]، رجینا
نهی[سلیا ترنر]، جیشون فیشر[مارکوس ترنر]، کیت ‏لونکر[کلارنس دارلینگتون]، کالیب
پینکت[دیمون ریچاردز]، خوان دیاز[استیل]. 110 دقیقه. محصول 2008 آمریکا. ‏

کریس و لیزا متسون زوج جوان به خانه تازه خود اثاث کشی می کنند.
جایی که به نظر می رسد خانه رویایی آنهاست. ‏ولی ورود این زوج-یکی سیاه پوست و
دیگری سفیدپوست-سبب خشم همسایه‎ ‎‏ پوست شان ایبل ترنر می شود که با دختر ‏نوجوان و
پسر کوچکش زندگی می کند. ایبل افسر پلیس است و زوج جوان ابتدا رفتارهای مداخله
جویانه او را حمل بر ‏اقدامات قانون دوستانه اش برای برقراری آرامش در محله ارزیابی
می کنند. اما خیلی زود می فهمند که این سگ ‏نگهبان کاری غیر از گرفتن پاچه خودی و
غیر خودی ندارد. خواهش ها و سپس اخطارهای کریس مبنی بر ملاحظه او ‏و همسرش تنها به
خشمگین تر شدن ایبل می انجامد. تا اینکه حادثه ای در محل کار باعث معلق شدن ایبل پس
از 28 ‏سال خدمت در اداره پلیس می شود. چیزی که زمینه ساز آغاز توفانی میان دو
همسایه می شود. در حالی که شعله های ‏آتش نیز به سوی محله در حال پیشروی است...‏

‏چرا باید دید؟‏‎‏

نیل لابیوت(یا لابوت) با فیلم اولش در جمع مردان توانست ستاره
جشنواره سندنس شود و بدرخشد. اما فیلم چهارمش ‏پرستار بتی بود که او را محبوب
منتقدان و تماشاگران کرد. اولین قله رفیع کارنامه اش که متاسفانه با فیلم های قابلی
‏دنبال نشد و بین خودمان بماند کم کم داشتم نا امید می شدم و به این نتیجه می رسیدم
که او نیز جزو کارگردان های تک ‏فیلمی است. بازسازی افتضاحش از فیلم کلاسیکی چون
مرد حصیری فقط باعث نامزدی اش در مراسم تمشک طلایی ‏نشد، دیگر همه از او رو
برگرداندند، اما بگذارید بگویم ظاهرا وقفه دو ساله میان آن فیلم و لیک ویو تراس
باعث بروز ‏اتفاق هایی شده و لابوت عزیز در حال بازگشت به فرم است. این شاید برای
لابوت 48 ساله اندکی دیر باشد، اما جای ‏امیدواری و خوشحالی دارد. ‏

راستی اسم رادنی کینگ را به یاد دارید؟ همان جوان سیاه پوستی که
کتک زدنش توسط پلیس لس آنجلس باعث بروز ‏شورش های خیابانی گسترده شد. خوب، اسم فیلم
از محله ای گرفته شده که جناب شان در آنجا کتک را میل فرمودند و ‏جمله معروف شان:
‏Can"t we all just get along?‎‏ هم در فیلم به کار گرفته شده است. ‏

آخرین کار لابیوت مطالعه ای درباره نژادپرستی در کشوری است که
باید بهشت مهاجران و غریبه های رنگ و ارنگ ‏باشد که هرگز نبوده است. آن روی سکه
رویای آمریکایی و بگذارید دقیقتر بگوییم خود کابوس آمریکایی است که چهره ‏های مختلف
نژادپرستی را به نمایش می گذارد. اینکه چطور یک ازدواج میان نژادی سبب بروز خشم یک
افسر سیاه ‏پوست پلیس شده و انواع راه های هتک حرز و حرمت را روی جوان سفیدپوست
مودب(که اتفاقاً با یکی از هم نژادهای ‏وی ازدواج کرده و به سنت همه سیاه ها او را
برادر خطاب می کند) امتحان می کند شاید برای بیینده خو کرده به فیلم ‏هایی که
اتفاقاً خود سفیدها از بی عدالتی هایی که در حق سیاهان روا داشته اند، ساخته اند
آشوبنده باشد. که اگر هدف ‏لابیوت همین باشد، باید گفت به آن نائل شده است. ‏

فیلم او نمایش قدم به قدم تجاوز یک انسان به حریم شخصی همسایه
خویش است. حکایتی که می شود آن را به نسل ها و ‏کشورها و همه دنیا تعمیم داد. اینکه
چگونه ناهمخوانی معیارهای اخلاقی یکی با دیگری سبب و زمینه ساز تجاوز می ‏شود. کشتن
را مجاز می کند و چه بد اگر این متجاوز از مصونیت قانون هم برخودار باشد. چیزی که
متاسفانه آن هم ‏برای همه ما پدیده آشنایی است. اینکه چطور ایبل و ایبل ها از لباس
خود سواستفاده می کند، و در لوای قانون آنچه بر ‏دیگری روا می دارند جز بی عدالتی
نام دیگری ندارد. ‏

تنها نقطه ضعف فیلم پایان باسمه ای و هالیوودی آن است که برای
کشاندن تماشاگر به سالن ها و از همه مهم تر ترغیب ‏تهیه کننده ها گریزناپذیر بوده و
باعث شده منتقدان هم در ستایش از فیلم جانب اعتدال و احتیاط را نگه دارند. می شود
‏انشای 22 میلیون دلاری لابیوت را که با دریافت 39 میلیون دلار از گیشه نمره قبولی
دریافت کرده، مقدمه بازگشت ‏کارگردانش به روزهای خوش پرستار بتی دانست و با آروزی
فیلم خوب بعدی با خیال راحت همین یکی را تماشا کرد. ‏بازی های جکسون و ویلسون از
نقاط قوت فیلم هستند!‏

ژانر: درام، مهیج

زک و میری فیلم پورنو می سازند‏‎‎‏ ‏ / Zack and Miri Make a Porno

نویسنده و کارگردان: کوین اسمیت. موسیقی: جیمز ال. ونیبل. مدیر
فیلمبرداری: دیوید کلین. تدوین: کوین اسمیت. طراح ‏صحنه: رابرت هولتزمن. بازیگران:
الیزابت بنکز[میریام لینکی]، ست روگن[زک براون]، جیسون میوز[لستر]، کریگ
‏رابینسون[دلینی]، تریسی لردز[بابلز]، جف اندرسون[دیکان]، کتی مورگان[استیسی]، ریکی
میب[بری]، جاستین ‏لانگ[براندون سنت رندی]، برندان روث[بابی لانگ]، تیشا کمپبل
مارتین[همسر دلینی]، تام ساوینی[جنکینز]، جنیفر ‏شوالباخ[بتسی]، گری بدنوب[آقای
سوریا]. 102 دقیقه. محصول 2008 آمریکا. نام دیگر: ‏Zack and Miri‏. ‏

مونروویل، پنسیلوانیا. زک و میریام که از دوران تحصیل با هم
دوست بوده اند، اینک با هم همخانه هستند. اما به رغم ‏جذابیت میریام رابطه آنها
هنوز به شکلی افلاطونی و دوستانه باقی مانده است. تا اینکه حجم قبض های پرداخت نشده
آب ‏و برق و گاز و کرایه منزل از حد خارج شده و امکانات رفاهی منزل یک به یک از دست
می رود. همزمان برخورد با ‏یک غریبه در میهمانی گردهمایی دوستان دبیرستان سبب می
شود تا ایده ای به ذهن زک برسد. آنها می توانند با ساخت ‏یک فیلم کوچک سریعاً به
پول دسترسی پیدا کنند. تنها اشکال کار اینجاست که فیلم مورد نظر در گونه
پورنوگرافیک ‏قرار دارد. میریام ابتدا مخالف می کند، اما آوار شدن مشکلات برسرشان
وی را نیز قانع می سازد. با کمک یکی از ‏همکاران شان به نام دلینی پول لازم را تهیه
کرده و شروع به انتخاب هنرپیشه های فرعی می کنند. خیلی زود گروهی ‏تشکیل می شود،
اما در اولین روز فیلمبرداری استودیوی استیجاری شان تخریب می شود. چاره کار استفاده
از ‏همبرگرفروشی محل کار زک در ساعت های غیر کاری است. اما مشکل بزرگ تر هنگام
فیلمبرداری رخ می نمایاند. ‏زک و میریام که خود را قانع کرده اند این فقط یک بازی
است، بعد از همخوابگی در برابر دوربین عاشق یکدیگر می ‏شوند...‏

‏چرا باید دید؟‏‎

سر و کله کوین اسمیت با فیلم فروشنده ها در سینما پیدا شد.
فیلمی که به یک روز از زندگی دو فروشنده می پرداخت، ‏توانست در جشنواره کن دو جایزه
بگیرد و جایزه دیگری هم از جشنواره سندنس به چنگ آورد. او با همین فیلم ‏شخصیتی به
اسم باب لال را وارد فیلم هایش کرد که تبدیل به پای ثابت آثارش و حتی امضایش شد.
‏Mallrats‏ و تعقیب ‏ایمی این شخصیت را محبوب خیلی از نوجوان ها ساخت. اما ساختن
اصول جزمی(دوگما) و سر و صدایی که در ‏پیرامون آن به پا شد، اسمیت را یک شبه مشهور
خاص و عام کرد. شوخی های جنسی کثیف و بی پرده باب لال و ‏همراه همیشگی اش جی خشم
خیلی از مومنان را برانگیخت، اما راهی برای ساخت کمدی های این چنینی باز کرد که
‏خود اسمیت و دوستانش بهترین ادامه دهنده گان آن بودند. (متاسفانه کار به جایی
رسیده که حضور اسمیت در عرصه ‏های دیگر مثل کمیک استریپ او را تبدیل به نشانه نوعی
خرده فرهنگ کرده است)‏

می گویم بهترین ادامه دهندگان، اما نه گونه ای در خور تحسین یا
تعمق که حتی راه را برای سطحی نگری و ساخت ‏کمدی های ابلهانه با شخصیت های محوری چو
معتادها، پا اندازها، موادفروش ها و هر واخورده ای که گنجینه ای از ‏فحش های آب
نکشیده در اختیارداشت، به سینمای آمریکا شد. و بدیهی است چنین شخصیت های سوژه های
متناسب هم ‏نیاز دارند. زک و میریام ادامه دهنده چنین سنتی هستند، اما بر خلاف خیلی
از فیلم هایی که سعی در ترسیم روابط ‏واقعی و تلخ پشت پرده صنعت پورنوگرافی داشتند
یا حداقل نگاه کمیک شان واجد نوآوری هایی بود(مثل اورگازمواولین ‏فیلم تری پارکر
سازنده نسخه سینمایی ساوت پارک و تیم آمریکا) یا دست انداختن فیلم های مشهور زمانه
خویش- که آن ‏هم از سنت فیلم های پورنو می آید- این یکی فقط و فقط یک داستان
عاشقانه آبکی و ابلهانه است که به شکلی آلوده به ‏احساسات آب نباتی روایت می شود.
احساسات رقیقه ای که با مقادیری فحش چارواداری همراه است و گاه نیشخندی هم ‏به گوشه
لب شمایی که فحش های بدیع کمتر شنیده اید، خواهد نشاند. این همه هنر یک فیلم 25
میلیون دلاری از کوین ‏اسمیت که حتی قادر به ایجاد یک موقعیت کمیک واقعی نیست.
البته تماشاگری که چند ده تایی فیلم پورنو دیده باشد، با ‏ایده های اشنای فیلم
لحظاتی را سرگرم خواهد شد و شاید به سخاوت آن فیلم ها-شاید هم این یکی-بخندد. ولی
باور کنید ‏بعد از خروج از سالن آن فیلم ها بیشتر در یاد او خواهند ماند تا این
یکی!‏

تنها ایده جالب فیلم شوخی با جنگ ستاره است که اگر خواستار
نمونه بهتری هستید می توانید لطفا نوار را به عقب ‏برگردانید را برای بار دوم
ببینید. بین خودمان هم بماند من هم اگر جای میریام بودم با وجود سال ها همنشینی با
زک ‏هرگز جذابیت و پتانسیلی در او برای یک عاشق بالقوه کشف نمی کردم. زوج سینمایی
روگن و بنکز نمونه ای از ‏ترکیب افتضاح هستند. توصیه نمی کنم برای تصدیق آن به
تماشای فیلم بنشینید!‏

ژانر: کمدی، درام، عاشقانه